|
Piet van Haperen Verenigingsleven motor van fokkerij |
||
|
Geitenhouderij is voor Piet van Haperen zijn lust en zijn leven. Frappant hoe een sector na forse tikken weer recht op de benen kan gaan staan.
Wie herinnert zich nog de omschakeling naar certificaatwaardigheid, eind jaren tachtig. De strijd die werd aangegaan tegen de veeziektes CAE en CL. Minder diep in het geheugen ligt de uitbraak van mond-en-klauwzeer in 2001. De Brabander noemt ook het hele gedoe rondom chlamydophila, vorig jaar nog. Bromt: “Met een beetje gezond verstand had het allemaal niet zo ver hoeven komen. Jammer”. Van Haperen ziet de keren waarop het verenigingsleven na al die tegenslagen toch weer tot leven kwam als regelrechte hoogtepunten. “Geweldig als je als vereniging de boel weer op kunt pakken. En zo snel weer veel inzenders op de keuring kunt krijgen”. Onvergetelijk waren wat Piet betreft de festiviteiten rond het 75-jarig bestaan van Sint Anna. Wat een feest! Sinds 1976 is de Brabander al kind aan huis bij zijn vereniging in Gilze. Al vroeg ontpopte zich in Piet van Haperen een fokker. Geiten waren eigenlijk altijd in zijn buurt. Uitgezonderd dan enkele jaren vanwege een verhuizing. Zou hij misschien de succesvolle fokkerij met koeien naar eigen plan kunnen overdragen op de geiten? Gezien de grote successen die volgden op de nationale keuringen, sloeg Piet met zijn ideeen de spijker op de kop. |
||
 |
Marijke 118 van Piet van Haperen werd algemeen kampioen op de Nationale
geitenkeuring in Utrecht in 2006. |
|
|
Bij het horen van het bestaan van een plaatselijk vereniging, werd Van Haperen in 1976 direct lid. Sint Anna! Daar zou hij prachtig andere geitengekken kunnen leren kennen.
“Vervolgens ging alles in een stroomversnelling. Alles was leuk en gezellig. Ik had toen meer mogelijkheden de fokkerij op een hoger peil te brengen. De geitenhouderij werd een stuk van mijn leven. Al heel snel zat ik in verschillende besturen en commissies. Ben geiten gaan keuren, inspecteren, noem maar op”. Als de toekomst ter sprake komt, fronst Piet van Haperen de wenkbrauwen. “Ik zie de huidige situatie een beetje somber in. Als de betere krachten in onze organisatie er mee willen stoppen, dan is het een en ander moeilijk op te vangen. Ik hoop dat er nog mensen bereid zijn het een en ander te willen gaan doen”. Zelfs als de vrijwilligers het laten afweten, zien Van Haperen lichtpuntjes. Dan maar een aanpassing van de organisatie. Een stap terug om weer zicht te krijgen op een goede toekomst. “Met wat aanpassingen in de structuur kunnen we ons verzekeren van weer leuke bijeenkomsten en mooie keuringen. Zodat de liefhebbers hun hobby op een plezierige manier kunnen blijven uitoefenen”. |
||
|
Tekst: Theo Leone Geitenhouderij, mei 2007 |
||